www.pracarchoep.fora.pl

Ancoron

Był zły, emanował zimną, nieokiełznaną furią. Już nie mógł się doczekać tego, co nieuniknione, przełykał ślinę z zapałem w niemym oczekiwaniu. Przestępował z nogi na nogę, choć trochę próbując ukryć rosnącą erekcję, aż w końcu ją ujrzał. Swoją ofiarę. Idealna i nieskazitelna o wąskiej talii, średnich, acz nad wyraz kształtnych piersiach oraz twarzy, której nie powstydziłaby się anielica. To jej wybór. Nikt normalny nie chodziłby samotnie po mrocznych zaułkach. Ona sama tego chciała. Nawet miniówa, która ledwie zakrywała połowę ud, to potwierdzała
Nie czuł w związku z tym wyrzutów sumienia, gdy czekał, aż przejdzie obok jego kryjówki, seksownie przy tym kręcąc tyłkiem. Uśmiechnął się lubieżnie, już wyobrażając jej krzyk, gdy będzie go błagać o litość, a on ją zerżnie, by następnie tłuc, aż nawet śmierć nie będzie dla niej ukojeniem.
Oddech mu zauważalnie przyspieszył, oczy zaszły delikatną mgiełką, gdy oddał się marzeniom. Otrząsnął się po chwili, by wyjść z mroku.
Podarte jeansy, kilkudniowy zarost, brud na całym ciele. Wszystko przez to, że ktoś zainteresował się zaginionymi dziećmi i musiał zacząć się ukrywać.
W jego prawej dłoni pojawił się niewielki nożyk, pospiesznie wyciągnięty. Wciągnął nosem przepiękny zapach jej perfum, po czym rzucił się do biegu. Zdewastowane obuwie głośnymi jękami częściowo poodrywanych podeszw znaczyło każdy jego krok. Co dziwne dziewczyna nawet się nie obejrzała, nawet nie przyspieszyła. Nieco go to zmartwiło, lubił gdy uciekają, zawsze czerpał niezdrową satysfakcję z dopadania ich. Tak jak wtedy, samotna dziewczynka w różowych dresach, na oko dziesięcioletnia, tak strasznie krzyczała, nieludzko jakoś.
Uśmiechnął się szeroko do wspomnień, ukazując poczerniałe zęby. Doganiał ofiarę i zorientował się, że nie jest sam.
Obok niego biegł niepozorny młodzian, ubrany w bluzę z kapturem i jeansy. Kruczoczarne włosy niemal przy każdym jego kroku opadały na lico, całkowicie je ukrywając. Ciało miał blade, kredowobiałe, dziwnie.
- Kim jesteś? - wystękał w biegu do swojego nowego kompana, zauważając, iż niemal dogania niewiastę.
Młodzian odwrócił twarz w jego kierunku. Grzywka zsunęła się na bok, odsłaniając całkowicie białe oczy pozbawione źrenic. Uśmiechnął się, smutno i z pogardą do mordercy i gwałciciela.
- Śmiercią, Ben. Nadszedł twój czas - rzekł, choć nie sposób zauważyć, by otworzył usta.
- Jak mój cz... Przecież żyję... - wystękał, czując nagły chłód i szybsze bicie swego serca oraz strach. Nie wiedział co się dzieje, ale nie podobało mu się to.
- Czyżby? - bardziej stwierdził, niż spytał
Młodzian stanął tuż za dziewczyną, instynktownie on uczynił to samo. Nie wiedzieć czemu nie mógł się ruszyć, jedynie patrzył jak anielska twarzyczka niewiasty odwraca się do tyłu o sto osiemdziesiąt stopni, a oczy zachodzą czerwienią. Otworzyła usta, niemożliwie szeroko, prezentując bez mała dwudziestocentymetrowy rozstaw szczęk oraz garnitur długich zębów, wyglądających na niezwykle ostre.
- Już czas - dobiegły do niego słowa Śmierci w ciszy, która nagle zapadła.